Zdumiewające, jak bardzo lubię trzymać obok siebie gawrony i kawki. I w zasadzie dotyczy to wszystkich pór roku, z wyjątkiem czasu na gniazdowanie i wychowywanie młodych.
I teraz właśnie, kiedy młode pokolenie szczęśliwie przyszło na świat miło popatrzeć jak całe rodziny zlatują się na osiedlowe łąki i wychowują swoje młode. Gdyby się dobrze w to wpatrzeć i posłuchać, można wśród radosnego gwaru usłyszeć nawoływania rodziców w rodzaju: „chodź no tu, tu jest najwięcej jedzonka!”. Albo „ tamtego nie ruszaj, to jest trefne dla gawronów”. A wszystkiemu towarzyszy podlatywanie to w jeden i drugi kąt łąki, radosne krakanie młodzieży i głosy rodziców, wzywające do posłuszeństwa i pokazujące gdzie i jak zdobywać pokarm na resztę dnia.
To ważne dla niedawno narodzonych, bo do niedawna karmione były przez rodziców i teraz pobierają nauki jak żyć samodzielnie. Ta wiedza przyda im się na resztę kawczego i gawroniego życia. Gawrony, jak twierdzą zawodowi ornitolodzy, mają swoje imiona! I przysiągłbym, obserwując ich towarzyskie spotkania, że tak jest w istocie! Odzywa się chrapliwym głosem jeden z dorosłych i natychmiast reaguje na to wołanie któryś, którego wywołał. Dziękuje mu za wskazanie dobrego miejsca na zdobycie jedzonka, a kiedy i on się naje, daje któremuś z towarzystwa sygnał, że właśnie znalazł coś ciekawego.
Co interesujące, takiego wspólnego życia towarzyskiego nie uprawiają sroki. Te wolą samodzielnie, a nie w grupach wychowywać swoje młode. Ale i te potrafią znaleźć się w stadzie: kiedy jedna zauważy kota albo kunę domową, które zwłaszcza na osiedlu Westerplatte są obecne i próbują atakować srocze gniazda z młodymi- rozlegają się skrzekliwe głosy ostrzegawcze i wkrótce cała gromada woła o niebezpieczeństwie.
Doprawdy, warto obserwować zachowania ptaków. O każdej porze roku, a z zwłaszcza teraz.
Tekst i fot. Zygmunt Szych
