690 lat temu, 7 marca 1330 r. kancelaria królewska króla Władysława Łokietka wystawiła Spicymirowi, wojewodzie krakowskiemu, dokument, na mocy którego mógł lokować Tarnów. Miasto założono na wzgórzu dominującym nad najbliższą okolicą (226 m n.p.m.), a jego organizacja miała opierać się na wzorze Krakowa, czyli prawie magdeburskim.
Tarnów usytuowano na wzniesieniu po północnej stronie Wątoku, w miejscu dawnej osady wiejskiej. Centrum miasta zajął prostokątny rynek z ulicami wybiegającymi z narożników, otoczony blokami zabudowy podzielonymi na działki siedliskowe. Ratusz wybudowano później, w rynku powstała natomiast drewniana zabudowa handlowa – kramy, jatki szewskie, piekarskie, kuźnicze czy sukiennicze. Zabudowa mieszkalna, początkowo wyłącznie drewniana, pojawiła się na działkach siedliskowych prawdopodobnie około XIV wieku.
Podstawą rozwoju Tarnowa był przebiegający przez miasto szlak handlowy prowadzący z Niemiec na Ruś, krzyżujący się ze szlakiem biegnącym z Węgier na wybrzeże Bałtyku. Tarnów był miastem prywatnym do roku 1787. Jego największy rozwój przypada na wiek XVI, kiedy to dziedzicem był Jan Tarnowski, hetman wielki koronny, znakomity gospodarz i organizator. Warto dodać, że średniowieczny układ starego Tarnowa zachował się do dzisiaj.
Źródło: UM Tarnowa
Fot. Narodowe Archiwum Cyfrowe – Koncern Ilustrowanego Kuriera Codziennego
