Rząd do 27 października br. przedłużył zakaz lotów w międzynarodowym ruchu lotniczym; chodzi o 29 państw, na liście nie ma m.in. krajów Unii Europejskiej, Strefy Schengen oraz Ukrainy – poinformował we wtorek CIR. Zakaz zacznie obowiązywać od środy. Centrum Informacyjne…
„Niezwyciężony” – taki tytuł nadał Artur Gawle fotografii, którą w niedzielę wykonał w Jaworkach w Pieninach przy wyburzonym, starym budynku mleczarni. Połemkowska wieś w dalszym ciągu pełna jest ciekawych miejsc i zakamarków. Wystarczy nieco zboczyć z utartych szlaków… Fot. Artur…
Nasz reporter gościł w zalipiańskiej zagrodzie na koniec lata. Zapraszamy do galerii zdjęć. Fot. Artur Gawle…
Wprowadzenie bonu turystycznego ma pomóc polskiej branży turystycznej i rodzinom, których nie stać na wakacje. W praktyce stało się też polem do nadużyć. „Bon…
Rząd do 27 października br. przedłużył zakaz lotów w międzynarodowym ruchu lotniczym; chodzi o 29 państw, na liście nie ma m.in. krajów Unii Europejskiej, Strefy Schengen oraz Ukrainy – poinformował we wtorek CIR. Zakaz zacznie obowiązywać od środy.
Centrum Informacyjne Rządu poinformowało we wtorkowym komunikacie, że Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie w sprawie zakazów w ruchu lotniczym, przedłożone przez ministra infrastruktury.
„Od 14 października 2020 r. wprowadzony zostanie zakaz lądowania samolotów cywilnych wykonujących loty międzynarodowe z lotnisk położonych na terytorium niektórych państw. Chodzi o kraje, w których współczynnik – w zakresie 14-dniowej skumulowanej liczby zachorowań na COVID-19 na 100 tys. mieszkańców – przekracza 90 (według stanu na 5 października 2020 r.). Zakaz nie będzie dotyczył Unii Europejskiej oraz Ukrainy” – czytamy w komunikacie CIR.
Jak przekazano, zakaz obejmie lotniska położone na terytorium: Belize, Czarnogóry, Brazylii, Gruzji, Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego, Królestwa Bahrajnu, Kooperacyjnej Republiki Gujany, Izraela, Kataru, Kuwejtu, Libii, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Argentyny, Armenii, Chile, Iraku, Kolumbii, Kostaryki, Libanu, Malediwów, Mołdawii, Panamy, Paragwaju, Peru, Tunezji, Republiki Zielonego Przylądka, Stanów Zjednoczonych Ameryki, Sułtanatu Omanu, Wspólnoty Bahamów.
CIR podał, że zakaz nie będzie dotyczył państw członkowskich Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego, Strefy Schengen oraz Ukrainy.
Ponadto, zakazu lotów nie stosuje się także do państw, które notyfikowały Polsce wprowadzenie rozwiązań gwarantujących, że na pokład samolotu będą przyjmowani wyłącznie pasażerowie z negatywnym wynikiem testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2. CIR podał, że wykaz takich państw ogłasza w obwieszczeniu minister do spraw zagranicznych.
W komunikacie wyjaśniono, że współczynnik dotyczący 14-dniowej skumulowanej liczby zachorowań na COVID-19 na 100 tys. mieszkańców tworzony jest w oparciu o dane publikowane przez Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (European Centre for Disease Prevention and Control).
Rozporządzenie będzie obowiązywać od środy, 14 października do 27 października 2020 r. (PAP)
„Niezwyciężony” – taki tytuł nadał Artur Gawle fotografii, którą w niedzielę wykonał w Jaworkach w Pieninach przy wyburzonym, starym budynku mleczarni.
Połemkowska wieś w dalszym ciągu pełna jest ciekawych miejsc i zakamarków. Wystarczy nieco zboczyć z utartych szlaków…
Fot. Artur Gawle
Ucztą dla zmysłów można określić pierwsze wydarzenie, jakie odbyło się w ramach Dni Otwartych na Małopolskim Szlaku Kulinarnym. Uczestnicy kolacji, która miała miejsce w Winnicy Zadora w Szczepanowicach (gm. Pleśna, woj. małopolskie) wzięli udział we wspólnym posiłku okraszonym szeregiem ciekawostek związanych z winnicą, jak i wyrobem wina.
Państwo Michałowscy, właściciele Zadory oprowadzili gości po pięknie położonej winnicy, prezentując przy tym historię tego miejsca, szczepy uprawianych winorośli oraz proces wyrobu wina.
W trakcie kolacji degustowano dania przygotowane na bazie produktów zgłoszonych do Sieci Dziedzictwo Kulinarne Małopolska. W menu znalazły się: pasztet z cukinii z pikantną porzeczką, chłodnik z buraków czerwonych z chipsem z jarmużu, gołąbki w liściu z winogron czy gruszkę duszoną w likierze miętowym. Nie zabrakło też znakomitych serów. Oczywiście do każdej potrawy serwowano odpowiednio dobrane wino. Posiłkami delektowano się przy pięknej dekoracji, na otwartej przestrzeni w otoczeniu krzewów winorośli.
W sobotę, 26 września kolejna odsłona Dni Otwartych na Małopolskim Szlaku Kulinarnym. Tym razem zaprasza Winnica Wieliczka, gdzie o godz. 13 rozpocznie się piknik połączony z szeregiem atrakcji. Począwszy od oprowadzenia po winnicy przez samego jej właściciela Piotra Jaskółę, po wykłady na temat pielęgnacji winnicy, produkcji wina oraz techniki podawania go, a także pokazy kulinarne i degustacje przekąsek przygotowanych w oparciu o produkty członków Sieci Dziedzictwo Kulinarne Małopolska.
Następnego dnia, czyli w niedzielę, 27 września (początek od godz. 15) przeniesiemy się do Winnicy Dąbrówka w Dąbrówce Szczepanowskiej, gdzie ugoszczą nas właściciele winnicy oraz Ekologiczne Gospodarstwo Jana Czai. Przewidziano organizację prawdziwego winobrania, a winiarze otrzymają klucze do Gminy od Wójta Gminy Pleśna. Wydarzenie zakończy ognisko i kolacja stworzona w oparciu o ekologiczne produkty producentów objętych znakiem Sieci Dziedzictwo Kulinarne Małopolska w tym pieczonych w naczyniu glinianym i kociołku ziemniaków przekładanych kapustą i mięsem.
Udział w przedsięwzięciach jest bezpłatny dzięki współfinansowaniu projektu ze środków Województwa Małopolskiego w ramach otwartego konkursu ofert pn. Małopolska Gościnna IV.
Nasz reporter gościł w zalipiańskiej zagrodzie na koniec lata. Zapraszamy do galerii zdjęć.
Fot. Artur Gawle
Wprowadzenie bonu turystycznego ma pomóc polskiej branży turystycznej i rodzinom, których nie stać na wakacje. W praktyce stało się też polem do nadużyć.
„Bon nie podlega wymianie”
Ustawa o polskim bonie turystycznym określa jasno, że „bon nie podlega wymianie na gotówkę”. W sieci mnóstwo jest jednak ofert sprzedaży bonu za część jego wartości.
Nasz reporter umówił się na spotkanie z mężczyzną, który oferuje 300 złotych w gotówce za realizację bonu, o wartości 500 złotych. – Spotykam się z rodzinami, które wolą gotówkę niż bon, z którego i tak nie skorzystają. Zainwestowaliśmy w konsultacje prawnicze, bo wiedziałem, że szybko powstanie rynek sprzedaży tych bonów – mówi pośrednik.
– Moim zdaniem to dość specyficzne oszustwo. Obie strony oszukują ZUS. W ustawie o polskim bonie turystycznym jest wyraźnie zaznaczone, że uprawnione do skorzystania jest tylko i wyłącznie dziecko, przypisane w systemie do rodziców. Oni w jego imieniu realizują bon – mówi dr Witold Zontek z katedry prawa karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Z kolei kobieta, na której ogłoszenie odpowiedzieliśmy, chciała sprzedać bon za 400 złotych. Zapewniła, że nie będziemy mieli problemów z jego wykorzystaniem. Wystarczy podać kod i czterocyfrowy PIN, który kobieta miała przesłać w trakcie rezerwacji noclegu.
– Ustawodawca przewidział dwustopniowe zabezpieczenie. Otrzymujemy 16 znakowy kod, a żeby go zrealizować na zarejestrowany numer telefonu dostajemy czterocyfrowy PIN – przyznaje Grzegorz Cendrowski z Polskiej Organizacji Turystycznej.
Okazuje się, że bon, przypisany do konkretnego dziecka, może być wykorzystany przez inne osoby. W systemie informatycznym nie ma informacji, kto dokonuje płatności. To ułatwia nielegalny handel bonami.
– W tracie procesu rezerwacji dane nie są widoczne. Nie mogę stwierdzić, czy użył pan bonu, który został przypisany konkretnie panu – mówi recepcjonistka z hotelu, w którym sprawdzaliśmy, czy możliwe jest dokonanie płatności bonem.
– Dziś mieliśmy telefon od pana, który chciał skorzystać z bonu bez dziecka. W naszym odczuciu brakuje rozwiązania, które szybko weryfikowałoby, czy osoba, która chce skorzystać z bonu jest do tego uprawniona – uważa Witold Mątwików z Hotelu Galaxy w Krakowie.
Bon turystyczny działa od 1 sierpnia. Wszystkie transakcje przebiegają z reguły szybko i sprawnie, ale o tym, że brakuje dodatkowej weryfikacji, prawdopodobnie zapomniano.
– Sprawdzimy tę kwestię techniczną. Być może to sytuacja wynikająca z tego, że program dopiero startuje. Będziemy reagować – zapewnia Rafał Szlachta, dyrektor departamentu turystyki w Ministerstwie Rozwoju.
Sprzedaż bezpośrednia
Ponadto do naszej redakcji zgłosiło się kilkanaście osób, które odebrały telefon z zaproszeniem do hotelu, na skorzystanie z oferty „Wczasów plus”. – Mąż otrzymał telefon i bardzo się ucieszył, że może w końcu, po tylu latach życia pojedziemy na wycieczkę. Zrozumieliśmy, że jest to połączone z rządowym programem bonu turystycznego. Wydzwaniano do nas i nakłaniano żeby przyjść na spotkanie – opowiada jedna z osób.
Na miejscu okazało się, że nie chodzi o bon turystyczny, tylko o sprzedaż garnków, robotów kuchennych czy materacy. Firmy z branży sprzedaży bezpośredniej bez skrupułów zaczęły wykorzystywać stan epidemii.
Najbardziej popularne w Polsce serwisy aukcyjne i portale z ogłoszeniami przestały publikować ogłoszenia o sprzedaży bonów. Nadal jednak można na nie natrafić na portalach społecznościowych lub na słupach ogłoszeniowych.
Decyzja zapadła niespodziewanie. Przyjaciele mieszkający w naszym mieście, których mamy okazję spotykać głównie na… festiwalach muzycznych na drugim końcu Polski, podesłali nam informację, że pod koniec lipca, na Półwyspie Istria odbędzie się festiwal muzyki soundsystemowej. Głodni doznań muzycznych, po skreśleniu ostatniej pozycji z listy festów w Polsce w 2020 r. z uwagi na pandemię, nie mięliśmy ani chwili zawahania. Jedziemy!
Pół roku przygotowań, kontra covidowa rzeczywistość
Każdej zimy, gdy nasze motocykle przechodzą gruntowne serwisy, mam taką przypadłość, że wyszukuję na mapach jak najbardziej powykręcane drogi, które chciałbym przejechać. Olśnienie przyszło, gdy odkryłem trasę na Mangart, poprowadzoną ponad 2000 m n.p.m.. w Triglawskim Parku Narodowym (Słowenia). Na początku marca wszystko mieliśmy zaplanowane, nie przewidzieliśmy tylko pandemii…
Trzy miesiące później Słowenia jako jedna z pierwszych ogłosiła, że jest już gotowa na turystów i „opanowała” epidemię. Sytuacja równie szybko uległa zmianie i gdy inne europejskie kraje „odmroziły” turystykę, nasz kraj docelowy (Słowenia) zamknął się na 4 spusty, dopuszczając jedynie tranzyt.
Dobra! Polska też jest piękna, a nie znamy jeszcze ściany wschodniej. Znów rysowanie tras na mapie, planowanie noclegów (wielki ukłon dla www.grupabiwakowa.pl) i tak zostało dwa tygodnie do wyjazdu, kiedy jak z nieba spadła na nas wieść o odważnym pomyśle Chorwatów.
Motocykliści mają specyficzne pojęcie komfortu.
Dla niektórych to odrębna społeczność, inni widzą nas niemalże jako subkulturę. A dla nas „motocyklizm” to wolność oparta na samowystarczalności, indywidualiźmie i zmaganiu się trudnościami czyhającymi zewsząd.
Jadąc w trasę czasem trafi się deszcz, czasem wiatr, czasem burza, a czasem niemiłosierny upał. Podstawowym sposobem na spędzanie nocy, jest biwak w naszym wysłużonym namiocie. W tej wyprawie, ulegliśmy jednak „podwyższonym standardom” wynajmując apartament w Tučepi .
Dwa czynniki skłoniły nas do tej decyzji: ekonomiczny i logistyczny. Okazało się bowiem, że w okolicach naszego głównego celu (Sveti Jure) nie ma kempingów. Najbliższe były na tyle daleko i o wiele droższe niż nocleg w apartamencie 55 m2 z widokiem na morze…
Nie myślcie jednak, że przebywaliśmy cały czas w „luksusach”. Przez większość wyprawy sypialiśmy gdzie popadnie. Słowacja i Węgry dopuszczają możliwość biwakowania „na dziko”. Inaczej ma się to w turystycznej Chorwacji, ale i tu zdarzają się wyjątki.
„Escape the City”
Po tym wstępie zaczynamy wyprawę. Trasę rozpoczęliśmy w Tarnowie we wtorkowe popołudnie docierając wieczorem w okolice miejscowości Rudabánya (Węgry), gdzie zachodzące nad morzem słoneczników słońce zasugerowało nam wyszukanie miejscówki na odpoczynek.
Następny dzień okazał się znacznie trudniejszym, ponieważ przemierzając mocno nasłonecznione, płaskie Węgry, przekroczyliśmy granicę Letenye – Gorican i około sto kilometrów dalej, w stolicy Republiki Chorwacji, zastała nas burza. Nie zawsze rozsądek wygrywa ze zmęczeniem, postanowiliśmy jej „uciec”, na szczęście bezpiecznie i po kilkunastu kilometrach obsychaliśmy w promieniach zachodzącego słońca.
Szczęśliwe dotarliśmy do kempingu „Robinzonski”. Wspaniały kemping 🙂 Bez prądu i wygód, ale za to genialnie ulokowany nad rzeką Mrežnica. Położenie doceniliśmy następnym rankiem po wielogodzinnej regeneracji, okraszonej szumem małego progu rzecznego. Ależ tu pięknie… I nie ma komarów.
No cóż, po dwóch dniach czas na kąpiel. Do dyspozycji jedynie Mrežnica. Ale, ale… ta woda jest przeźroczysta, pachnie świeżością i o 7:30 jest cieplejsza niż ta, którą w domu leję z prysznica. Wchodzę!
I znów niespodzianka. Myślałem, że zanurzę się powoli, ale jej złudna przejrzystość zatopiła mnie po szyję. Leniwe śniadanie, kawa i pakowanie. Ruszamy na Istrię! Na początek wąskie kręte dróżki, pnące się ku górze, mnóstwo uspakajającej zieleni i świeżego powietrza. Gdy mimo przypływu dnia poczuliśmy chłód, ukazał się znak zapowiadający przełęcz Veliki Vodenjak (847 m n.p.m.).
Wtedy po raz pierwszy brakło oddechu od piękna panoramy, która nam się ukazała. Mijając Lokve powoli krajobraz zaczął się zmieniać. Bujna zieleń przegrywała z białą skałą, co raz wyżej pnącą się ku niebu. Powietrze wyschło, raz po raz zanosząc się słonym zapachem, morskim.
Jest i on, Adriatyk!
Dojechaliśmy do miejscowości Rijeka, gdzie po tankowaniu znów zaczęło padać, ale tu już nie uciekaliśmy… Temperatura była na tyle wysoka, że pierwszy raz, jadąc motocyklem poczułem ulgę podczas deszczu. Gdy zbliżaliśmy się do celu, a chmury odeszły daleko odsłaniając palące słońce zaczęło nam brakować powietrza… Na stacji benzynowej wypiliśmy po butelce wody(1,5l) na głowę i musieliśmy zdjąć bezpieczną odzież motocyklową, na rzecz jeansowych katan (mimo wszystko to jakaś ochrona).
Dotarliśmy do miejscowości Barbariga, gdzie czekali na nas już nasi przyjaciele wcześniej wspomniani. Warto było zerknąć na ich twarze i pełne zdziwienie, bo zazwyczaj pusta wioska tętniła w tym dniu życiem. Wystarczyło spojrzeć na rejestracje. Słowenia otworzyła granice, a że do Istrii mają zaledwie kilkadziesiąt kilometrów, Słoweńcy ruszyli tłumnie nad Adriatyk. Nasz festiwal odbywał się na północ od plaży miejskiej, tuż za plażą… naturystów. Rozbijając namiot (na dziko-to wyjątek w Chorwacji) dotarło do mnie, że najpiękniejsze widoki w życiu można mieć za darmo. Mięliśmy wszystko, widok na morze, kamienny mur, 100 m plaża do festiwalu, a za dnia spokój, którym cechują się plaże naturystów… (niestety autorzy tekstu nie dostarczyli odpowiednich zdjęć z tej części podróży 🙁 )
Sam festiwal był dla nas ciekawostką, chcieliśmy się przekonać jak się bawią Chorwaci. W sumie wszytko jakby u nas, no może poza drobnymi różnicami, że piwo rzemieślnicze wszędzie dostępne 🙂 Wysokoprocentowy alkohol ? Proszę bardzo. (Rakija), a mimo to nikt się nie zataczał i nie robił brzydkich scen.
Prawdziwy Chorwat!
Anton, który prosił by nazywać go „Anti”, to człowiek w poważnym wieku, który zdarł niejedną oponę motocyklową. Natknął się na naszą „hacjendę” przechodząc plażą i po prostu zagadał. Jakie to było dla nas szczęście! Ulegając propozycjom innych motocyklistów, wyznaczyłem trasę w kierunku Dalmacji wzdłuż wybrzeża.
Nie! Nie!. Nie bądźcie głupi, to nudne jedźcie tędy! Zabrał nam mapę i wskazał trasę przez góry. Wspaniałą, pozwalającą dokładnie odczuć, kiedy wjechaliśmy na Bałkany. Naszą naczelną zasadą podróży motocyklowych jest za wszelką cenę unikanie autostrad i dróg szybkiego ruchu. Skoro decydujemy się na zwiedzanie świata z siodła, dobrze jest pojechać „bokiem” żeby więcej zobaczyć.
Wyjątkiem były Węgry, które dl nas miały charakter tranzytowo-noclegowy). W pewnym momencie z szaro – suchych gór, jakże typowych dla tego regionu – zaczęły się pojawiać co raz to bielsze szczyty.
Anetko. To Dalmacja! Z początku spokojna, zielono – biała, mało zabudowana, nagle ukazała swoje piękno, także architektoniczne… Nie wiedzieliśmy czy jechać dalej, czy zostać tam i zwariować ze szczęścia pod urokiem tego miejsca. Gps pokazywał ok 70 km do celu, a morza jak nie widać, tak nie ma. Ostry zakręt po wysoko pnącej się drodze i nagle Ona. Makarska!
Riviera! Zjazd do drogi oplatającej wybrzeże i już wiedziałem, co miał na myśli Anti… Spory ruch, z jednej strony woda, z drugiej góry. Makarska Riviera. Tučepi to miasteczko na południe od Makarskiej, z którego poprowadzono ścieżki wzdłuż klifów. Polecam jednak tą wąską, nieoznaczoną, ciut niebezpieczniejszą i o niebo piękniejszą.
Tu można było zaglądać na szczyty klifów. Oczywiście także wydłużając spacer do Makarskiej, który miał zaowocować jedynym miejskim plenerem podczas podróży. Miał, ale przecież my kochamy naturę. Makarska, poza dwoma starymi uliczkami, jest zwykłym kurortem zabudowanym drogimi hotelami i apartamentowcami. Nic nas tu nie trzyma, szybki radler w cieniu i wracamy na Rivierę.
Spacer po Rivierze w największy upał ma to do siebie, że co jakiś czas można schłodzić ciało w Adriatyku. Jak to celnie zauważył nasz przyjaciel Piotrek, „tu wszytko walczy o przetrwanie”, więc nawet rośliny, nie mają łatwych warunków do życia, mocno uzbrojone są w kolce.
Drzewa oliwne nazywaliśmy pieszczotliwie lokalnym chwastem, bo poza regularnymi gajami oliwnymi były rozsiane po prostu wszędzie, nawet pomiędzy skałami przy Adriatyku.
Turystyka kurortowa kontra „Nudist only”. Promenada w Tučepi i plaża główna była mocno zatłoczona, i „bogata” w badziewne bibeloty, tony plastiku i kiczu . Wszak turysta z hotelu z basenem musi mieć łatwy dostęp do kręconych frytek, piwa i popularnej muzyki. Totalną przeciwnością są trudniej dostępne plaże nudystów, gdzie panuje spokój, nie ma śmieci, hałasu i nikt na nikogo nie patrzy! Ta świętość niestety bywa naruszana przez turystę „tradycyjnego”, co wręcz skutkowało rozdzieleniem plaży liną z wyraźnym oznaczeniem „Nudist only”.
Nie chodzi tu o „obowiązek” zrzucenia ubrań, ale o sposób wypoczynku „bez plastiku”. Jest jeszcze trzecia możliwość. Niedostępne plaże. I tu należy na prawdę uważać, schodząc do wody, żeby nie spaść ze skał. Są bowiem miejsca gdzie można wypoczywać w samotności, sporadycznie widząc przepływającą motorówkę czy piechura idącego do Makarskiej. Tę właśnie opcję wybieraliśmy my, jako, że ja mam lęki wysokościowe, a Aneta przed głęboką wodą – szanse mięliśmy wyrównane.
Przygoda zaczyna się wtedy, gdy nie wszytko idzie zgodnie z planem
Wyjazd na Sveti Jure najlepiej zaplanować o świcie, ponieważ jest to nie na tyle oblegany szczyt, co ruch ogranicza się do 25 samochodów w jednym momencie, z uwagi na „drogę na krawędzi”. Jednoślady mają przewagę. Nie muszą czekać w kolejce i nie wliczają się do limitu, ponieważ mogą się mijać praktycznie w każdym momencie.
Ale, ale… Pierwsza próba skończyła się niepowodzeniem, gdyż z jednego motocykla, jak z fontanny, zaczęło tryskać paliwo, zalało nam gaźnik no i oczywiście nie dało się dalej jechać. Udało się nam w miarę szybko zlokalizować mechanika, jednak motocykliści zawsze najpierw próbują sami… Z różnym skutkiem.
Telefon odebrał od nas Arek, serwisujący nasz samochód i pomimo że – jak zaznaczył – motocyklami się nie zajmuje, to po opisie zasugerował otwarcie korka paliwa. Słusznie, okazało się, że w baku robiło się podciśnienie i benzyna zalewała gaźnik i wszystko dookoła. Udało się, mechanik odwołany.
Ale co ze Sveti?
Przemiła gospodyni, w sędziwym wieku, przejrzała kalendarz i znalazła dla nas jeszcze jeden wolny nocleg. Następnego dnia ruszyliśmy przed wschodem słońca. Wjazd do Biokovo przekroczyliśmy jako pierwsi. Oficjalnie park jest czynny od 6:00 i niby można wcześniej wjechać za darmo, ale my szanujemy lokalne interesy ludzi, więc zaczekaliśmy, aby pobrać bilety(50 kun od osoby).
Biokovo to najwyższe pasmo górskie Dalmacji, a jego najwyższym punktem jest druga co do wielkości góra Chorwacji, Sveti Jure (Święty Jerzy). 22-kilometrowa trasa przebiega wzdłuż ściany, którą podziwialiśmy od 3 dni, i ten „Sky Walk”, czyli szklany spacerniak nad 200-metrową przepaścią, z którego rozpościera się niesamowity widok na wybrzeże. Zajrzeliśmy i tam, ale w drodze powrotnej. Wiele osób nie dociera na Sveti Jure, a interesuje ich tylko Sky Walk. Droga na szczyt – im wyżej tym węższa – bardziej połamana i trudniejsza. Warto poćwiczyć trudne zakręty zanim zdecydujemy się na wyjazd w te strony.
Na szczyt można też wejść pieszo. Choć to tylko 1762 m n.p.m. należy się dobrze przygotować, bo temperatura powietrza w lecie może się odbić na naszym zdrowiu. Na szczycie cisza, spokój i bajeczna panorama 360 na Dalmację… czasem tylko docierały z dołu głosy ludzi, nieradzących sobie z pojazdami w takich warunkach. To nie jest dróżka dla każdego. Na szczęście kadra parku narodowego jest doskonale przygotowana do odpowiedniego sterowania ruchem. Chorwackie zachody słońca…
Nie można przejść obok tych widoków obojętnie. Wybuchowe i jakże zależne od choćby najmniejszego zachmurzenia. Towarzyszyły nam na Istrii i kładły spać w Dalmacji. Kiedy już oczy po całym dniu domagały się snu, nagle niebo zaczyna płonąć, a człowiek znów zamiera w bezdechu. Coś wspaniałego, absolutnie zjawiskowo!
Kontynent czy wybrzeże?
Według mnie Chorwację można podzielić na trzy obszary: północno-kontynentalną, kontynentalną i wybrzeże. W tej pierwszej znajdziemy sporo zieleni, przejrzyste rzeki i wspaniałe górskie panoramy. Część kontynentalna jest sucha, bardzo „panoramiczna” i skromna jeśli chodzi o roślinność.
Momentami przerażająca. Jadąc jakimkolwiek pojazdem w tej okolicy, trzeba się liczyć, że w przypadku awarii może nas czekać długi spacer do najbliższych zabudowań. Wybrzeże, te części, które widzieliśmy(Istria i Rivera Makarska) charakteryzują się trzema cechami wspólnymi: czerwona ziemia, sosny i cykady.
Zmieniają się natomiast proporcje. I tak na Istrii Ziemia jest czerwona jak cegła,a sosny bujnie, na południu ziemia jest sucha i sosen nieco mniej, co nie oznacza, że zatraca się ich zapach… Wspaniały. Cykady zamieszkały na całej długości wybrzeża i w części „kontynentalnej”.
Tak na prawdę – po tygodniu obcowania z nimi- nocleg w drodze powrotnej na terenie Węgier wydawał się nijaki…
Kim są ci Chorwaci?
Raczej zapamiętamy ich jako uprzejmych i otwartych ludzi. Nie szczędzących śmiechu i chęci pomocy. W części przygranicznej miny mieli jednak nieco bardziej smutne i zdarzyły się nawet nieprzyjemne sytuacje drogowe. Z Chorwatami można dogadać się na różne sposoby. Robiąc rekonesans przed wyjazdem, każdy mi doradzał język angielski, ale gdy zacząłem używać podstawowych zwrotów, zauważyłem, że jest to język tak podobny do naszego. Ja sugeruję zaznaczyć, „że jestem z Polijska, nasze języki podobne, mów proszę po hrvatsku tylko powoli” – uśmiechają się i zaczyna się gadka kleić w duchu słowiańskiej więzi krwi.
Koliko to kosta?
Tu weźcie poprawkę, że my na prawdę lubimy na surowo a 2/3 budżetu pożerają nam stacje benzynowe. Mogę napisać o kosztach oczywistych. Apartament na ulicy słusznie nazwanej Ekonomija, w kurorcie Tučepi to ok 70 zł za noc od osoby dorosłej. Przepyszny obiad wegetariański (taki, że niełatwo było go dojeść ze względu na ilość), zalany piwem ok 100 zł za dwie osoby. Najtańsza jest Rakija… Nawet podczas festiwalu, cena barowa to ok 6 zł za 30 ml. W sklepie „małpka” 100 ml kosztuje ok 8 zł. Kupowałem takie małpki, choć na co dzień tego nie robię.
Kraj cieplejszy i i zagrożenie infekcji pokarmowej podwyższone… Jedzenie codzienne w cenach zbliżonych do naszych.
Covid 19.
Zaledwie jeden sklep w kurorcie odmówił nam wstępu, pod pretekstem nie posiadania „oryginalnych masek”, my tak jak w PL używamy bandamek tam, gdzie obowiązek istnieje. Ja jestem bliski twierdzenia, ze pani raczej przestraszyła się naszego niezbyt kurortowego wyglądu,.
Ale dowodu na to nie mam. W żadnym innym sklepie, pomimo informacji większego ciśnienia na maski nie było. Warto zaznaczyć, że żaden pogranicznik czy policjant, kontrolujący tysiące osób dziennie nie miał ani maseczki ani rękawic. a przekraczaliśmy granicę węgiersko – chorwacką i chorwacko – słoweńską. Na Węgrzech temat jakby nie istniał, poza stacja benzynową przy Słowacji, gdzie natrafiliśmy na dawno niespotykane już zapory na 3 klientów w obiekcie.
Artur Gawle, współpraca Aneta Zając.
Przykładowe ceny:
Robinzonski Kemp(hr) 82 zł za dwie osoby i dwa motocykl,
festiwal Escape The City ok 90 zł osoba,
kemping Węgry nad Dunajem-droga powrotna 50 zł 2 osoby i dwa motocykle
wieniety Węgry ok 60 zł na 10 dni za dwa motocykle,
Słowacja: autostrady dla motocyklistów są za darmo
Turany, Słowacja. Tysiące turystów odwiedza słowackie Tatry. Szlaki w górach są przetłoczone tak bardzo, że tworzą się na nich kolejki. Tak duża liczna turystów sprawia, że pojawiają się pytania o ponowny rozwój epidemii koronawirusa u naszych południowych sąsiadów. Większość turystów nie nosi maseczek, a także zapomina o zachowywaniu bezpiecznej odległości od innych.
Tak duża liczba odwiedzających słowackie góry związana jest z tym, że większość Słowaków zdecydowała się nie wyjeżdżać za granicę w dobie pandemii i wypocząć w kraju.
W czwartek, 30 lipca br., udostępniona do zwiedzania została wystawa ukazująca historię Tarnowa i regionu w nowo otwartym Oddziale Muzeum Historii Tarnowa i Regionu. Znajdziemy na niej najciekawsze i najcenniejsze obiekty ze zbiorów tarnowskiego Muzeum.
Piwnice przeniosą zwiedzających do czasów prehistorycznych, odwiedzą oni gospodę cechową, znajdą się w tramwaju (jego okna pokażą nam dawny Tarnów). Widzowie przeniosą się także w czasy II wojny światowej i PRL-u. W sali „pod orłem”można zobaczyć pergaminowe dokumenty z przywilejami królewskimi, a w zbrojowni średniowieczne miecze. Na najwyższym piętrze wystawy znajdą się charakterystyczne dla Tarnowa budynki i znane postacie. Piętro to zawiera również odwołania do wielowyznaniowej ludności Tarnowa. Wszystkie te dzieje zostały ujęte w „multimedialnej pigułce”.
Muzeum Historii Tarnowa i Regionu to miejsce idealne zarówno dla dorosłych osób, jak i dzieci i młodzieży. Dla najmłodszych odwiedzających zostały przygotowane takie atrakcje jak sala zabaw „pod szczęśliwą gwiazdką”, w której można między innymi odegrać teatrzyk kukiełkowy, zagrać w „gwiazdkę i księżyc” czy też pobawić się repliką miecza pochodzącego z czasów średniowiecznych. Ponadto w trakcie zwiedzania można spróbować swoich sił w wyzwaniu zadanym nam przez kataryniarza (należy zebrać odgłosy ukryte w różnych przestrzeniach ekspozycyjnych).
Muzeum funkcjonuje w dwóch renesansowych kamienicach zlokalizowanych przy tarnowskim rynku. Dzięki przeprowadzonym pracom konserwatorskim wzrok zwiedzających będą cieszyć m. in. malowidła renesansowe (np. szaro-czerwone kasetony na brunatnym lub czerwonych tle, polichromie sali „Pod orłem” oraz grafitowo-białe rombowe ornamenty), które znajdują się w ich wnętrzu.
Zwiedzających dotyczą wszelkie obostrzenia COVID-19 odnoszące się do miejsc publicznych. Na terenie obiektu obowiązuje zasłanianie nosa i ust, grupy zwiedzające nie mogą przekraczać 12 osób, wejścia co 2 godziny.
W związku ze zmienną sytuacją spowodowaną pandemią COVID-19, przed wizytą w obiektach Muzeum, zalecamy kontakt telefoniczny z wybranym oddziałem.
Źródło: Muzeum Okręgowe, fot. Topol
– Staliśmy ponad godzinę w korku i zrezygnowaliśmy. Jeżeli ktoś nie ma wykupionego biletu na parking, to niestety musi się ewakuować. Wszystkie miejsca są zajęte, mnóstwo ludzi – tłumaczy jedna z turystek nad Morskim Okiem.
– Półtorej godziny czekaliśmy w korku, busem jadąc nad Morskie Oko – skarży się jeden z turystów. – Pogoda dopisuje i wcale nie ma się co dziwić, że każdy chce zażyć świeżego powietrza w odosobnieniu – dodaje inny.
Osobno do Morskiego Oka raczej się nie dotrze. Z dotarciem na parking na Palenicy Białczańskiej też może być problem. Tatrzański Park Narodowy prowadzi sprzedaż biletów na parking przez internet. Trzeba je kupić z co najmniej jednodniowym wyprzedzeniem.
– Jeżeli jest ładna pogoda, to możemy spodziewać się dużego ruchu turystycznego. Nie ryzykujmy, kupujmy bilety on-line – radzi Szymon Ziobrowski, dyrektor Tatrzańskiego Parku Narodowego.
By zapewnić sobie sprawny dojazd, trzeba wejść na stronę TPN, wybrać ikonkę „bilety”, zaznaczyć datę wycieczki, wpisać numer rejestracyjny samochodu i mieć refleks. – Chcieliśmy zarezerwować, ale nie zdążyliśmy. Wszystko było wykupione – mówi jedna z turystek nad Morskim Okiem.
Chętnych jest tylu, że do akcji wkroczyła policja. Kierowców bez biletu na Palenicę czy Łysą Polanę funkcjonariusze kierują do środków komunikacji zbiorowej. – Na rondzie kieruje nas policja, żebyśmy dalej do Białki podjechali i tam właśnie na parkingu powożą nas busiki – opisuje jedna z turystek.
– Zachęcam wszystkich do korzystania ze zbiorowej komunikacji. Jechanie własnym samochodem powoduje tylko to, że te korki zdecydowanie się tam powiększają, a na koniec okazuje się, że tak naprawdę nie ma gdzie tego samochodu zaparkować – wyjaśnia asp. sztab. Roman Wieczorek z Komendy Powiatowej Policji w Zakopanem.
– No turyści są, nie ma ich tak, jak dawniej było, ale mogło być gorzej. Jakie przyszły czasy, to sami wiemy – podsumował sytuację górali miś z Krupówek – Marek Zawadzki.
Hiszpańskie władze zamknęły ostatnio cześć wyspy zwaną „Ballermann”, gdzie podobno notorycznie nie przestrzegano dystansu społecznego i nie noszono maseczek.
