Nie wiadomo, jak skończyłaby się ta niezwykła historia, gdyby nie pewien tragiczny przypadek jaki rzecz całą obrócił w nicość.
Pobrali się, kiedy oboje mieli nieco ponad dwadzieścia lat. Małżeństwo, choć bezdzietne, dotrwało szczęśliwie do pięćdziesiątki, kiedy u C. zaczęły pojawiać się, niemal z tygodnia na tydzień, zadziwiające zmiany. On sam nie zdawał sobie z tego sprawy, ale jego małżonce nie uszły one uwadze.
– Ufarbowałeś sobie na czarno włosy?- nie mogła się nadziwić pani G., przyzwyczajona do tego, że jej mąż miał od pewnego czasu włosy lekko już przyprószone siwizną.
– Skądże znowu- zaprotestował C. żywiołowo- przecież wiesz, że nie używam żadnych takich… To takie niemęskie.
A jednak, kiedy przyjrzał się sobie w lustrze, zauważył, że sugestia żony była jak najbardziej na miejscu. Lekka siwizna zniknęła,w jej miejsce pojawiły się kruczoczarne włosy, jakie nosił w młodości…
Nie był to jedyny, choć może najbardziej rzucający się w oczy przejaw dziwnego zjawiska, które dotknęło C.
Pewnego ranka, przy goleniu sam zauważył, że zniknęły mu zmarszczki na czole i twarzy. Po kolejnych kilku miesiącach odkrył, że nie ma już, jak do niedawna, worków pod oczami. Jego oczy zaś, określane jako piwne, nabrały zdecydowanego blasku, choć normalnie,w wieku niemal pięćdziesięciu lat, bo tyle miał według metryki, nie jaśniały wcześniej jak za młodych lat, kiedy brał ślub.
Tymczasem jego małżonka starzała się powoli, choć z godnością. Nie lamentowała z powodu napierającej siwizny, zmarszczki próbowała maskować kosmetykami, wieczorami, zamiast praktykowanych wcześniej spacerów, wolała teraz zasiadać w bujanym fotelu i oddawać się lekturze swoich ulubionych dziewiętnastowiecznych francuskich powieściopisarzy. Z podziwem, ale i pewnego rodzaju niepokojem konstatowała, że mąż bez trudu wbiega jak chłopiec na trzecie piętro bloku w którym mieszkali. Do niedawna sapał i robił sobie krótkie przystanki na każdym z mijanych pieter.
Minął jakiś czas od kiedy pani G. zauważyła u męża „zmiany na lepsze”, jak je w przypływie dobrego humoru, jakiego, co tu ukrywać doświadczała coraz rzadziej, nazywała. Niemal z każdym miesiącem zauważała, że mąż pięknieje podczas gdy na jej obliczu malowała się łagodna co prawda, ale i nieubłagana starość.
„No cóż, tłumaczyła sobie, mam przecież teraz prawie sześćdziesiąt lat. Inne w moim wieku wyglądają zdecydowanie gorzej”.
Ale zmiany zachodzące w fizjonomii i zachowaniu męża nie dawały jej spokoju. Popołudniami coraz częściej wychodził z domu, żeby pograć w piłkę z dwudziestolatkami, nad którymi wyraźnie dominował fizyczną tężyzną i wytrzymałością. Kupił sobie motocykl, używanego harleya davidsona, modnego i upragnionego przez swoich dwudziestoletnich kolegów, których mu przybywało. Rówieśników, jak on podchodzących pod sześćdziesiątkę, dziwnie zaczął unikać, co nie uszło ich uwadze. Szalał na tym motocyklu jak młodzieniec, którym powoduje brawura i brak rozwagi.
Jego żona coraz częściej sięgała po robótki ręczne wieczorami. Chciała mężowi sprawić sweter na jego sześćdziesiąte urodziny, ale ten niespodzianie ją wyśmiał.
-Wełniany sweter? Ależ ja się dobrze czuję ot, tak, na luzie. Swetry dobre dla starych ludzi…
Dotknęło ją to nie tylko z tego powodu, że wyśmiał jej prezent, ale i z powodu tej uwagi o starych ludziach. Przecież… powinien być jak i ona starszym człowiekiem.
Ale nie był. Wyglądał teraz na dwudziestolatka, tego samego chłopaka, którego G. poślubiła przed laty. Gibki,wysportowany, z falą kruczoczarnych włosów nad czołem i łobuzerskim spojrzeniem, kiedy dosiadał swojego harleya.
Sytuacja stawała się dla G. nie do zniesienia, zwłaszcza od kiedy lekarz, z powodu trapiących ją zawrotów głowy zalecił jej chodzenie o lasce. Jej mąż nadal grywał na podwórku w piłkę z chłopakami z podwórka i szalał na motorze.
Różnili się od siebie fizycznie i psychicznie tak bardzo, a stan ten pogłębiał się jeszcze z miesiąca na miesiąc, że w końcu G. zdobyła się na desperacką decyzję.
– Posłuchaj- postanowiła nie owijać w bawełnę. -Tak dłużej być nie może. Przemyślałam sobie wszystko. Coraz bardziej różnimy się od siebie. Znajomi zwracają mi coraz częściej na to uwagę. A i ja sama widzę i czuję, że dzieli nas przepaść. Uważam, że… że powinniśmy się rozstać.
Sądziła, miała nadzieję, że mąż zbagatelizuje tę jej decyzję. Wyśmieje. Ale nic takiego nie nastąpiło.
– Skoro tak uważasz- powiedział cicho, choć wyczuła w jego głosie pewną nutkę bezczelności.
Nie doszło jednak do rozwodu. Pewnego dnia C. wsiadł na swój motocykl i zabawiał się szaloną jazdą, próbując slalomu między tirami, jadącymi w długiej kolumnie po autostradzie.
Zgubiła go brawura, typowa dla młodych ludzi. Nie przeżył upadku, dostając się pod koła jednej z ciężarówek.
Pani G. owdowiała. Żegnała męża, który wyglądał na dwadzieścia kilka lat, choć byli przecież równolatkami…
Zygmunt Szych
